society - Cerebral Insights

Poor SM.

That is, if you can really call SM poor.

I remember a time when having Jollibee on a certain place or city would label that place or city “progressive” or “organized”. Now it seems that Jollibee is no longer the benchmark – the benchmark has now become SM. Having this gigantic mall on a certain location labels that place as “urbanized” and definitely “progressive”, if not “economically active”.

After several failed attempts, countless negotiations and speculations, SM City Naga officially opened last May 1, 2009. And this has been greeted by a storm – a literal weather storm. April 29 already saw Naga being ravaged by strong rains and turbulent winds – an uncommon feat during the mid-summer months. The weather worsened as May 1 drew nearer and came that fateful date, a tropical depression was already in the Bicol area of responsibility, several miles away from Naga City.

Yet what was amazing was that no amount of hard rains and violent winds could drive the throng of eager Bicolanos from flocking SM’s grand opening. I personally didn’t visit the mall, not being a mall junkie as some people are, but my brother went there and he reported that despite the hostile weather there were a lot of mall goers. I also learned from a workmate that when she visited SM with some friends, every eating outlet was literally overflowing with people – even Mister Donut, which already had numerous outlets in Naga even way before SM opened. And these other branches, I believe, never saw a crowd as much as half of the crowd that SM Mister Donut had that day.

This leads me to ponder then on the implications of SM to a local city’s economy and what it reflects on Filipino culture.

Having SM indicates an influx of investors to a certain locality. It opens up countless job oppurtunities for the locals thus definitely improving lives and alleviating economic depression. Yet the downside is that local business might suffer from the competition SM presents. This was one of the major dissentions regarding the opening of an SM branch in Naga. Local malls like LCC and Robertson feared that SM might take away all their customers. No wonder that the days spanning the pre- and post-opening days of SM were met with huge sales from both local malls. The sad thing though is that I believe LCC and Robertson would still have a fighting chance with SM. I mean in Metro Manila, SM co-exists side-by-side with Robinsons and Ayala Malls. The key I believe is to ensure customer loyalty through improved services. Yet when we observe the looks of this two local malls, they really don’t have the customer service or the mall aesthetics to compete with SM. And without attracting paying customers, then investors are also detracted from investing in these malls. Already I heard a rumor that a major store in LCC will officially move to SM once its lease contract with LCC expires. If that store closes, it would dramatically decrease customer influx in LCC since that store not just sells products but caters to customer service of a certain company.

I guess time will tell how this local malls would fare with SM. If you’re a Naganueño you must be wondering why I didn’t mention E-mall as an example. I believe E-mall’s location is very strategic and this is its advantage in the game of mall domination. ☺

I must admit though that I am utmostly curious as to what SM City Naga look like. I’ve been to most SM malls in Metro Manila and although not a mall addict (I rarely visit the malls in Manila), I am also craving to visit SM Naga. And I believe that I would be doing so the first chance I got – in my upcoming day-off.

I overheard someone comment that he’ll visit SM once the fad dies down and people get tired of visiting the place. I don’t think that such a day would come. Not for a long, long time. Maybe never. Malls have their way of never decreasing rather increasing the number of customers – buying or not. And to their credit, even with SM around, LCC and Robertson might still have their customers. It’s just that their sales might not be as high as they hope.

Indeed, Naga City is a well-developed and globally competitive city now. I must say, kudos to the mayor and citizens of Naga!

The financial crisis explained in simple terms

Heidi is the proprietor of a bar in Berlin. In order to increase sales, she decides to allow her loyal customers – most of whom are unemployed alcoholics – to drink now but pay later. She keeps track of the drinks consumed on a ledger (thereby granting the customers loans).

Word gets around and as a result increasing numbers of customers flood into Heidi’s bar.

Taking advantage of her customers’ freedom from immediate payment constraints, Heidi increases her prices for wine and beer, the most-consumed beverages. Her sales volume increases massively.

A young and dynamic customer service consultant at the local bank recognizes these customer debts as valuable future assets and increases Heidi’s borrowing limit.

He sees no reason for undue concern since he has the debts of the alcoholics as collateral.

At the bank’s corporate headquarters, expert bankers transform these customer assets into DRINKBONDS, ALKBONDS and PUKEBONDS. These securities are then traded on markets worldwide. No one really understands what these abbreviations mean and how the securities are guaranteed.

Nevertheless, as their prices continuously climb, the securities become top-selling items.

One day, although the prices are still climbing, a risk manager (subsequently of course fired due his negativity) of the bank decides that slowly the time has come to demand payment of the debts incurred by the drinkers at Heidi’s bar.

However they cannot pay back the debts.

Heidi cannot fulfil her loan obligations and claims bankruptcy.

DRINKBOND and ALKBOND drop in price by 95 %. PUKEBOND performs better, stabilizing in price after dropping by 80 %.

The suppliers of Heidi’s bar, having granted her generous payment due dates and having invested in the securities are faced with a new situation.

Her wine supplier claims bankruptcy, her beer supplier is taken over by a competitor.

The bank is saved by the Government following dramatic round-the-clock consultations by leaders from the governing political parties.

The funds required for this purpose are obtained by a tax levied against the non-drinkers.

Finally an explanation I understand . . .

Disclaimer:

This came from a forwarded email.

Snail Mail

In this era of instant messages and e-mails, one cannot bear to think how anyone could still bother sending anything via the regular postal mail or what we had come to know as snail mail. Gone were the days of sending personal letters and packages via regular mails. All we ever receive from the post office are bills and notices and the occasional personal card often catches us by surprise.

This situation however is the exact opposite of postal services in other countries which are top of the line and very reliable. Thus it is no wonder that they fully trust their postal services to deliver their letters and packages to the Philippines even if they pay only for the regular mail. After all, why would they spend more for other mail services when the cheapest mail available is already trustworthy.

Trustworthy? Maybe if they were sending mails from their countries to other countries excluding the Philippines. A friend of mine from England had to find out this truth the hard way. Fully trusting the reliability of postal services, he sent us a package via regular mail, taking pains to pay the expensive charges of shipping such a small package. He was promised that we will receive it in two weeks time. But the due date came and passed and nothing reached our doorstep – not a notice or any indication that there was a package waiting for us in our small rural postal office.

Knowing how much the package and its contents were worth, my mom would not content herself with the basic explanation that the package was lost somewhere along the way in the muddy waters of Philippine postal services. So began her personal quest to trace her package despite warnings that in the Philippine scheme of things, tracing unregistered mails and packages are futile. And it seems ours wasn’t an isolated case. Reading the online registry of the Philippine post office, we found out that a lot of people from all over the country had complaints of never receiving a package supposedly sent to them from countries like England, US and Japan. Most of these packages contained important items that are none the less valuable. Our friend in England was appalled at what he read. He had no idea Filipinos could be so corrupt as to even tamper with the mails and packages of others.

But my mom would not be dissuaded with her cause. Having made inquiries with the local town post office as well as the nearby city post office, she finally pleaded her case with the Postmaster General at the National Post Office. At this point, we were not really expecting that we would receive the package but the least we could do was to raise the awareness about this glaring Philippine problem that nobody seems to be addressing.

All hope was not lost however because in less than a month, investigations already began. And lo and behold we found out that our package actually arrived at the local post office – within two weeks time. And the problem? The local postmaster admitted she was negligent in not checking with the official forms that indeed the package arrives. So there it was the form which tracked regular mails in our country. And we were informed that such a form did not exist.

The long and short of it was that my mom did not push through with her complaint for to do so would mean the loss of jobs of the people involved. And she did not want that. We never received the package – somebody already took it but the incident served its purpose. Hopefully the postal services, in our town at least, would be a bit better than before – mails arriving on time and packages finding their way to its rightful owner.

We may not be a rich and well-developed country where people completely enjoy the benefits their taxes entails them, but what we lack in resources we must make up with integrity. We have made our mark in the world as having some of the best natural wonders and the worst cases of corruption but we can change the latter – even if just small scale. All it takes is for us to be aware of the circumstances around us and to be vigilant enough to care about them. There may be a lot of anomalies in our system but it does not mean that we can do nothing about it. After all, we are Filipinos, this is the Philippines and we have the full capacity to turn our country around – even if its just one post office at a time.

Wika – Solusyon nga ba sa problema ng Pilipinas?

Sabi ni Rizal ”Ang hindi magmahal sa sariling wika ay higit pa sa malansang isda”. Subalit dahil sya ay namumuhay sa panahon ng mga Kastila noon kung saan ang wikang pinaiiral o ginagamit nya ay Kastila, at kung saan wala pang nadedeklarang Pambansang Wika ang Pilipinas – ano kaya ang sariling wika na tinutukoy nya?

Pero hindi yan ang punto ng sinusulat ko na to.

Sa tingagal ng panahon at matapos makalaya sa tatlong malalaking kolonyador sa Pilipinas, may Pambansang Wika na rin ang ating bansa – ang wikang Filipino.

Subalit masasabi nga ba nating wikang Pambansa ang Filipino gayong mas madami ang nahuhumaling sa pangalawang wika ng ating bansa – ang Ingles?

****
Disclaimer: This is a long-delayed blog. Opinions/circumstances may have long since changed.

Ano nga ba ang sagot sa problema ng Pilipinas?

Ito ay isang tanong na matagal ko ng pinag-iisipan sa aking sarili. Isa akong Pilipino at proud ako sa kung ano ako. Sabihin man nating nakakahiya ang ating bansa at lugmok ito sa kahirapan, mahal ko pa rin ang Pilipinas at ni minsan hindi ko ninais na maging residente ng iba pang bansa.

Sa aking paglaki unti unti kong nakita ang problema ng mahal kong Pilipinas. Ang pollusyon na sumisira sa araw ko – bakit nga ba ang kalat kalat ng mga kalye? Ang kahirapan na sa bawat sulok ay nariyan – bakit nga ba an dami daming bata ang sa halip na nasa eskwelahan ay nasa kalsada? Ang kawalan ng trabaho ng marami – bakit an daming tambay, snatcher at magnanakaw? At madami pang iba. Subalit sa halip na manatili silang mga problema sa aking murang isipan – nakita ko sila bilang mga bagay na dapat solusyunan. At yun ang tinuunan ko ng pansin – ang mga possibleng solusyon sa mga problemang ito.

Lumaki ako kumbinsido na kaya kong tumakbong presidente ng ating bansa. Lumaki ako na hinahangad ang posisyong iyon dahil sa kagustuhan na maisakatuparan ang mga solusyong aking naisip.

Habang tumatanda, mas marami pa akong problemang nakita. Ang kawalan ng hustisya – bakit madaming may sala ang di nabibilanggo at mga inosente na napipiit sa kulungan? Ang korupsyon sa gobyerno – bakit may mga sinungaling at sakim na tao ang naluluklok sa pwesto? Ang kadayaan sa mga eleksyon – bakit may nandadaya at nagpapadaya? Ang kawalang disiplina ng mga Pinoy – bakit may tumatawid sa ilalim ng overpass o pumaparada sa harap ng NO PARKING sign? At marami pang iba.

Parang hindi maubos ubos ang problema ng ating bansa. At sa mura ko pa ring edad noon, nawalan na ko ng pag-asa na may magbabago pa. Nanghina na ang aking loob na may magagawa pa ako. Pano ako makikipaglaban sa mga pating sa gobyerno? Lalamunin lang nila ako ng buhay. How can an honest public servant stand against such greedy monsters?

Nagbago na ako ng pangarap. Siguro sa maliit ko na lang na paraan tutulungan ang aking bansa. Yun naman ang sabi ng lahat eh. Kung gusto mong baguhin ang mundo, magsimula ka sa sarili, sa sarili mong tahanan at sa mga kinabibilangan mong sector. Kung lahat nga lang daw magbabago sa sarili o gagawa ng pagbabago sa maliit nyang paraan ay magbabago din ang mundo.

Yan ang sabi nila. At yan ang pinaniwalaan ko.

Subalit laking gulat ko ng isang araw tinamaan ako ng isang realisasyon. Parang may kung anong natutulog sa loob ng aking puso na biglang nabuhay at nagsusumigaw na aking pakinggan. At doon ko napagtanto na ang aking childhood dream ay hindi lang pala isang childhood dream na papayag kalimutan at maisantabi. Ito pala ang pangarap, ang tadhana, na sinisigaw ng aking puso – ang maging isang tagapaglingkod ng bayan kong minamahal. Public service.

At dito nagsimula ang aking pagiging seryoso sa aking hangarin na ito. Sabi nila, habang may hangarin hindi pa huli ang lahat para abutin ang pangarap; para harapin ang nakatadhana. At nang matanggap ko sa aking sarili na ito nga ang gusto kong gawin sa aking buhay – ang maging isang public servant – kahit na sobrang dumi pa ng pulitika, ay handa akong pasukin sya. Handa akong matutunan lahat ng dapat matutunan tungkol sa paglilingkod sa kapwa sa pamamagitan ng pagpapatakbo ng bansa. Handa akong isang tabi ang aking sarili upang makita ang ating bansa na makabangon sa matagal ng pagkakadapa nito.

Alam kong madami akong kakaharaping pagsubok – mga pagsubok na susukatin ang tatag ng aking pagkatao, mga pagsubok na magdadala ng sama ng loob, mga pagsubok na magpapahirap sa aking buhay. Alam ko na kung nanaisin kong maging public servant hindi magiging mapayapa ang aking buhay – lalo na at ang aking hangarin ay maging isang tapat na public servant.

Kakainin ako ng buhay ng aking mga kalaban – alam ko yun. Pero hindi ako susuko. Hindi man ako maalam sa pulitika sa bansa ngayon, wala man akong alam pano haharapin ang sandamak mak na isyu na kinakaharap ng ating bansa – hindi pa rin ako magpapatalo.

Ako ay mag-mamasid; mag-aaral; makikialam.

May dalawampung taon pa bago ako sumapit sa gulang ng pwede na akong tumakbo bilang presidente; labinlimang taon bago ako pwedeng tumakbo bilang senador. At sa loob ng mga panahong iyon – ihahanda ko na ang aking sarili.

*********
Disclaimer: This is a long delayed blog. Opinions/circumstances may have long since changed.

Bakit Tagalog

Bakit ako nagsusulat sa Tagalog? Or in other words, sa Filipino. Sila ay magkaiba kung di mo natatanong subalit saka ko na ipapaliwang ang kanilang pagkakaiba.

Matagal ko ng sinubukang alamin ang pinakaugat ng mga problema ng bansang Pilipinas. May ideya na ako sa solusyon sa polusyon, kahirapan, kamangmangan at kung ano-ano pang obvious na problema ng ating bansa. Subalit alam ko na upang tuluyang mawala sila ay kailangan kong masolusyunan ang ugat ng lahat ng ito.

Inisip ko dati na ang ugat na yon ay ang values na meron ang Pilipino. Di kaya ay ang kawalan ng disiplina sa sarili o ang sadyang pagiging sakim. An dami dami pang beses ko naisip na ang personal na katangian nga ng Pinoy ang ugat ng mga problema na kinakakaharap ng bayang Pinas.

Noon lamang nag-report ako sa Filipino 40 ko natuklasan ang tunay na ugat – yan ang kawalan ng pagmamahal sa sariling wika. Tama nga na masahol tayong lahat sa malansang isda. Tayong lahat ay matagal nang nahahalina sa wika ng ibang bansa. Nahahalina at nakukulong sa kanilang kultura. Marami sa atin ang sa loob ng ating sarili ay naghahangad na sana sa ibang bansa nakatira. Na sana sa ibang bansa pinanganak. Minsan sa sobrang hangarin natin maging banyaga mas alam pa natin ang kanilang kultura, tradisyon at wika.

Kung ating titingnan kalimitan sa mga bansa na maunlad ay nagmahal ng sarili nilang wika. Sila man ay nasakop at naalipin ng banyaga, nagpursigi parin silang ibalik ang sariling kanila nung sila ay makalaya. Ang kanilang naging kalayaan ay tutal – pisikal, puso at isipan. Ang Pinoy lumaya nga ngunit sa pisikal lamang. Ang kanyang puso at isipan ay nananatiling sakop ng banyaga.

Maging ako guilty dito. Mas alam ko pa paano ipahayag ang sarili ko sa Ingles at yan ay mapapatunayan ng mga journals ko kung saan mas madalas na Ingles ang behikulo ko upang masulat ang mga damdamin ko. At ang subukang sila ay isulat sa Filipino ay masyadong mahirap para sa akin. Paano nagkaganoon ngayong ako ay Pilipino? Hindi ba’t parang sinabi ko narin na mas madali ang ipahayag ang pagka-Pinoy ko sa salitang Ingles? Di ba ironic iyon?

Guilty ako. Subalit sisikapin kong magbago. May 20 taon ako para paghandaan ang aking pagiging pangulo ng bansa. Ang paghahanda na ito ay hindi ko lamang dapat ilimita sa pagtuklas at pag-aaral pano pa magiging mas magaling na lider, sa pagttrabaho upang magkapondo, sa pag-aaral pano papatakbuhin ang isang bansa. Ang aking paghahanda ay dapat ibilang din ang aking pagiging bihasa sa sarili kong wika. Bihasa na ako sa lingua franca ng buong mundo. Dapat maging bihasa din ako sa sarili kong wika ng sa gayon mahihikayat ko ang aking kapwa mamamayan na kung lahat tayo ay magpapakabihasa na sa sarili nating wika – darating din ang panahon na maibabalik ang sarili nating identidad, uunlad tayo at gagalangin sa buong mundo bilang Pilipino – sa isip, sa salita at sa gawa.

Originally written: August 23, 2008

**disclaimer:
This is a long-delayed blog. Opinions/circumstances may have long since changed.

Manners in the Philippines

Noong isang araw nabasa ko sa isang dyaryo na malala na daw ang problema natin pagdating sa tamang asal. Marami na sa mga tao sa mundo ang bastos ng hindi man lang nila alam.

Ayon sa artikulo, halimbawa ng mga ito ay yung malalakas magsalita pag nasa publiko na parang pagmamay-ari nila ang buong public space. Hindi na nila naisip na hindi interesado ang ibang tao di naman nila kilala sa kanilang kwento. Nasaan na nga ang paggalang sa karapatan ng iba sa katahimikan at ang decorum na hinaan man lang ang boses?

Isa pang halimbawa ay ang PDA na kung noong araw ay bawal na bawal makita sa publiko. Ngayon hindi na lamang holding hands na tanggap na sa lipunan ngayon ang ginagawa ng mga mag-nobyo. May nakasakay ako sa dyip na sa aking opinyon ay masyadong mainit at hindi kayang ilayo ang mga labi sa isa’t isa. Sadyang wala na bang kontrol ang mga tao na maghintay na sila ay mapag-isa?

Sinambit din sa artikulo ang mga taong mahilig magsalita habang puno ang bibig – minsan ay tumatalsik pa ang pagkain; ang mga sinasagot ang cellphone sa gitna ng isang pormal na okasyon at ni hindi man lamang lumalabas o hinihinaan ang boses; ang mga obvious na obvious na nagtetext sa harap ng isang nagsasalita; at marami pang iba.

Sa dami-dami ng mga halimbawang sinambit ng sumulat ng artikulo na yon, di ko akalain na makaka-witness ako ng isang aktwal na kabastusan sa isang pampublikong lugar kanina. At sa aking pananaw di hamak na mas malaking kabastusan ito kaysa sa mga nasambit na kanina.

May mag-iina na naghihintay na matawag ang kanilang numero upang mapasyos ang kanilang cellphone. Sexy ang nanay – naka-shorts, mukhang bata pa. Tatlo ang anak nya – ang panganay ay siguro nasa huling baitang ng elementarya, ang kasunod ay nasa mga Grade 3-4 at ang bunso ay malamang pre-school pa lang. Ang tatlong bata ay naglalaro – habulan marahil sa may reception area ng paayusan ng cellphone na nasa isang mall. Yapak ang bunso.

May isa pa silang kasama – mas matanda sa kanila ng malamang mga sampung taon pero sa aking pananaw mas bata pa sa kanila sa pag-iisip. Bakit kamo? Tama ba ang sabunot-bunotan niya ang mga kasama nyang bata sa harap ng madaming tao? At hindi dahil galit sya, kundi dahil nang-aasar sya. Ang sabunotan na ito ay nauwi sa harutan kung saan nagpapaluan na sila. at habang nalilingit ang tingin nila sa bunso, ito naman ay nandoon sa TV ng naturang repair shop – kung ano-ano ang kinakalikot.

Hindi pa nakuntento dyan, lahat ng mabakanteng upuan sa harap ng tellers ng repair shop inuupuan nila at nilalaro nila ang mga gamit sa desk ng tellers. Umaalis lamang sila kapang napagsabihan na ng susunod na dapat uupo dun. Halatang halata na kung pupwede lang eh pinalayas na sila ng mga tellers ng tuluyan sa loob ng repair shop. At bukod pa riyan, habang naghihintay matapos ang transaksyon ng kanilang ina, ang pangalawang bata ay panay ang pagsuklay sa kanyang ina at pag-ayos sa buhok nito – tila nasa bahay lang sila at naglalaro ito ng parlor-parlor.

Ano ang ginagawa ng nanay? Wala. Ni hindi madalang pagsabihan ang mga anak. Di ko tuloy alam kung sya ba ang mali ang pagpapalaki sa mga anak nya o ang mga magulang nya ang mali ang pagpapalaki sa kanya.

Noong bata ako natatandaan ko na sa oras na kami ay lumabas ng bahay at nasa isang publikong lugar dapat naming i-behave ang sarili namin. Oras na mahuli kami na naghaharutan, matalim na tingin ang unang warning. Pag hindi sinunod, malakas na tapik sa kamay. Pag hindi pa rin ilalayo kami ng nanay namin hanggang sa nasa isang pribadong lugar na at doon pagsasabihan. Pagkauwi sa bahay, doon na kami mapapalo. Kaya lumalaki kami na marunong maging pormal sa publiko. Ang laro sa bahay hindi dinadala sa publiko. Natututo kami pahalagahan ang karapatan ng ibang tao sa kanilang espasyo. Natuto kaming maging ginoo at binibini.

Totoo nga ba na nawawala na ang kagandahang asal sa lipunan ngayon? Bawat tao ba ay liberated na to the point na pakiramdam nila ay bahay nila ang mga publikong lugar. Nagiging bastos na nga ba ang sambayanang Pilipino?

*sinulat ko ang artikulo na ito sa Filipino pagka’t hanggad ko ang pag-unlad ng ating wika na syang susi sa kaunlaran ng ating bansa. Bagaman hindi pa ako bihasa sa sarili nating wika at mas kabisado ko parin ang wikang Ingles (sadyang nahirapan akong isulata ito sa Filipino) ako ay magsusumikap na mapagbuti ang aking pagsusulat at pananalita sa wikang katutubo. Kung gaano ako kabihasa sa wikang banyaga ditapwa’t dapat mas bihasa pa ako sa wikang sariling akin.